معرفی نامداران و مشاهیر غواصی جهان

اصطلاح "نامدار" و "مشاهیر" به افرادی اشاره دارد که به دلیل دستاوردها، تأثیرگذاری ، شهرت یا تفکرات برجسته‌شان، در یک یا چند زمینه معین، به عنوان شخصیت‌های مهم و برجسته شناخته می‌شوند. این افراد معمولاً به دلیل ارزش‌های فرهنگی، هنری، علمی، ورزشی یا اجتماعی‌شان، مورد توجه و تقدیر قرار می‌گیرند.در برخی موارد، نامداران و مشاهیر ممکن است به عنوان نمادهایی از ارزش‌ها، ایده‌ها، یا جنبه‌های خاص تاریخی شناخته شوند.مانند ورزشکاران و مهندسانی که مسیرهای جدیدی در علم را باز کرده‌اند، می‌توانند به عنوان نامداران و مشاهیر شناخته شوند.

آشنایی با نامداران و مشاهیر غواصی جهان

این افراد زحمات زیادی در غواصی کشیده اند و به دلیل دستاوردهای خود باعث رشد و توسعه صنعت غواصی در جهان شده اند

Paul Bert

پل برت : پیشگام قوانین فشار هوا و فیزیولوژی 

متولد سال ۱۸۳۳ در پاریس، پزشک و فیزیولوژیستی برجسته بود که تحصیلات خود را در رشته پزشکی در سال ۱۸۶۳ و دکترای علوم را در سال ۱۸۶۶ به پایان رساند. وی سپس به عنوان استاد فیزیولوژی در دانشگاه‌های بوردو و سوربن به فعالیت پرداخت.  پل برت پیشگام تحقیقات در زمینه فیزیولوژی، به ویژه در حوزه مسمومیت با اکسیژن و بیماری رفع فشار بود. نتایج تحقیقات وی که در سال ۱۸۷۷ منتشر شد، پایه و اساس مطالعات بعدی در خصوص قانون فشار هوا و فیزیولوژی غواصی را تشکیل داد. پل برت اثرات هوای گرم در ارتفاع و همچنین وجود گاز در خون تحت فشار را مورد بررسی قرار داد. تحقیقات جامع وی در سال ۱۹۴۳ به زبان انگلیسی منتشر شد و به عنوان یک اثر پایه‌ای در توسعه غواصی و حمل‌ونقل هوایی شناخته می‌شود. مطالعات پل برت نقطه شروعی برای تحقیقات هوافضا و بررسی تأثیر فشار بر فضانوردان نیز محسوب می‌شود.

Max Gene Nol 

مکس جین نول: پیشگام غواصی با گازهای مخلوط

فارغ‌التحصیل مؤسسه فناوری ماساچوست (MIT) و غواصی ماجراجو، در زمستان سال ۱۹۳۷ با انجام یک غواصی تاریخی در دریاچه میشیگان نام خود را در تاریخ غواصی ثبت کرد. وی با تنفس مخلوط اکسیژن و هلیوم، رکورد جدیدی را با غواصی تا عمق ۱۳۰ متری به ثبت رساند و به عنوان یک غواص جوان و پیشرو در اخبار بین‌المللی مطرح شد. این حرکت جسورانه، وی را به پیشگامی در زمینه غواصی با گازهای مخلوط تبدیل کرد. نول همکاری نزدیکی با دکتر ادگار در دانشکده پزشکی مارکت داشت و در دریاچه میلز واقع در ویسکانسین هرمی از سنگ‌های کوچک ساخت که تا به امروز پابرجا مانده است. دلیل ساخت این هرم همچنان به عنوان یک رمز و راز باقی مانده است.

 Maurice Fenzy 

موریس فنزی: خالق جلیقه ایمنی غواصی

موریس فنزی، طراح اولین جلیقه ایمنی در جهان، با اختراع خود انقلابی در صنعت غواصی ایجاد کرد. این اختراع که به عنوان اولین وسیله جبران شناوری شناخته می‌شود، در سال ۱۹۶۱ توسط گروه تحقیقات زیرآب نیروی دریایی فرانسه به ثبت رسید. این جلیقه شامل یک کیسه هوا و یک سیلندر کوچک هوای فشرده بود که با تسمه‌هایی به دور گردن، کمر و پاها محکم می‌شد. این اختراع ساده اما مؤثر، به سرعت در سراسر اروپا و آمریکا گسترش یافت و برای سال‌ها مورد استفاده غواصان قرار گرفت. موریس فنزی با این نوآوری، گام مهمی در جهت تجاری‌سازی تجهیزات غواصی برداشت و به بهبود ایمنی غواصان کمک شایانی کرد.

 Ted Eldred 

تد آلدرد: پیشگام غواصی با رگلاتور تک شیلنگ

متولد سال ۱۹۲۰ در ملبورن استرالیا، یکی از پیشگامان غواصی در این کشور پس از اختراع تجهیزات مدرن غواصی محسوب می‌شود. آلدرد که از کودکی به دریا علاقه‌مند بود، غواصی را با تجهیزات ساده‌ای مانند ماسک، اسنورکل و فین آغاز کرد. با آغاز جنگ جهانی دوم، وی در سال ۱۹۴۰ به طراحی یک دستگاه تنفس زیر آب موسوم به ریبریزر پرداخت که از اکسیژن خالص استفاده می‌کرد. اگرچه این دستگاه به صورت گسترده مورد استفاده قرار نگرفت، اما نشان از خلاقیت و علاقه آلدرد به نوآوری در زمینه غواصی داشت. در همین دوران، سیستم مدار باز غواصی آکوالانگ که توسط فرانسوی‌ها طراحی شده بود، در سطح جهانی شناخته شد. آلدرد با الهام از این سیستم، نمونه اولیه رگلاتور تک شیلنگ را طراحی کرد و به عنوان یکی از مخترعان اصلی شناخته می‌شود.غواصی با استفاده از رگلاتور تک شیلنگ امروزه در سراسر دنیا رایج است. 

John Scott Haldane 

جان اسکات هالدین: پیشگام فیزیولوژی تنفس

جان اسکات هالدین، فیزیولوژیست، فیلسوف و پزشک برجسته بریتانیایی، در سال ۱۸۶۰ در دامان خانواده‌ای اسکاتلندی متمول زاده شد. وی بخش اعظم عمر خود را وقف پژوهش در حوزه فیزیولوژی تنفس نمود. هالدین با طراحی اتاق‌های آزمایشگاهی ویژه، به مطالعه اثرات مخرب ترکیب‌های گازی بر بدن و ذهن انسان پرداخت.

وی پس از فارغ‌التحصیلی در رشته پزشکی از دانشگاه ادینبورگ در سال ۱۸۸۴، به دانشگاه آکسفورد پیوست و در آنجا به عنوان استاد فیزیولوژی مشغول به کار شد. مطالعات اولیه هالدین بر خطرات ناشی از تنفس گازهای سمی در معادن زغال‌سنگ و تأثیرات کشنده مسمومیت با مونوکسید کربن متمرکز بود. در سال ۱۸۹۸، وی دستگاه گاز هالدین را ابداع کرد و به بررسی بیماری‌های ناشی از کاهش فشار در کارگران زیرزمینی پرداخت. تحقیقات وی منجر به طراحی جداول رفع فشار برای غواصان شد که در اثر غوطه‌وری در اعماق دریا، حباب‌های نیتروژن در بافت‌های بدن آن‌ها تشکیل می‌شد.

روش رفع فشار تدریجی هالدین در مقابل روش مستمر پل برت، فیزیولوژیست فرانسوی، قرار گرفت و در سال ۱۹۰۷ به طور گسترده در غواصی تجاری مورد استفاده قرار گرفت. این جداول نه تنها در غواصی تفریحی و فنی کاربرد داشتند، بلکه مهندسان نیز در طراحی زیردریایی‌ها، تونل‌ها و معادن با بهره‌گیری از آن‌ها، سیستم‌های تهویه هوا را بهبود بخشیدند.

در سال ۱۹۱۵، دانشگاه ییل از هالدین برای ایراد سخنرانی دعوت کرد و کتاب «تنفس» وی در سال ۱۹۲۲ به عنوان یک اثر علمی برجسته شناخته شد. هالدین به پاس خدمات ارزنده‌اش جوایز و افتخارات متعددی دریافت کرد. وی سرانجام در سال ۱۹۳۶ درگذشت.

Louis Marie de Corlieu  

لوئیس ماری دی کارلیو: مخترع فین شنا

لوئیس ماری دی کارلیو در سال ۱۸۸۸ متولد شد و از کودکی علاقه شدیدی به اقیانوس داشت. به همین دلیل، به نیروی دریایی فرانسه پیوست. در طول جنگ جهانی اول، وی مطالعاتی در زمینه نیروی محرکه انجام داد. در دوران خدمت در نیروی دریایی، کارلیو به تحقیق در مورد عایق‌های حرارتی برای محافظت در برابر نور خورشید در دریا پرداخت و در این راستا، به توسعه موادی از جنس لاستیک روی آورد. این تحقیقات منجر به اختراع فین شنا شد که در ابتدا «پروانه شنا» نامیده می‌شد.کارلیو اختراع خود را در ۲ ژوئن ۱۹۳۳ در فرانسه و هفت کشور دیگر به ثبت رساند. با این‌حال، فرماندهان نیروی دریایی فرانسه و انگلستان از پذیرش این اختراع خودداری کردند. اما فین شنا به سرعت در میان شناگران محبوب شد و سرانجام با تأیید ایو لو پیر برای استفاده در سیستم‌های غواصی، راه خود را به دنیای غواصی باز کرد.

با غواصی ایو لو پیر در سال ۱۹۳۵ با استفاده از فین شنا، این وسیله وارد دنیای غواصی آزاد و شنا شد. در سال ۱۹۳۸، هنری لومپارد، دوست کارلیو، تعدادی از این فین ها را به تاهیتی برد و اوون چرچیل، مالک کشتی تفریحی المپیک آمریکا، با دیدن آن‌ها بسیار تحت تأثیر قرار گرفت. طی دو سال، چرچیل حق تولید فین را خریداری کرد و به تولید انبوه آن پرداخت.لوئیس ماری دی کارلیو در ۱۹ اکتبر ۱۹۷۱ درگذشت.

 Hugh Bradner 

هیو برندنر: مخترع لباس غواصی نئوپرنی

هیو برندنر در سال ۱۹۱۵ در نوادا متولد شد. وی پس از دریافت دکترا از موسسه فناوری کالیفرنیا در سال ۱۹۴۱، به گروه جی رابرت اوپنهایمر در پروژه منهتن پیوست و در ساخت اولین بمب اتمی مشارکت داشت.پس از جنگ جهانی دوم، برندنر با غواصان نیروی دریایی آمریکا همکاری کرد و به مطالعه از دست دادن دمای بدن در محیط‌های آبی پرداخت. او با الهام از این مطالعات، لباس غواصی عایق‌داری را طراحی کرد که از فوم برای حفظ دمای بدن استفاده می‌کرد.

برندنر موفق به تولید ماده نئوپرن شد و در سال ۱۹۵۲، لباس غواصی نئوپرنی را تکمیل کرد. او به همراه چند مهندس دیگر، شرکت توسعه مهندسی (EDCO) را برای تولید انبوه این لباس تاسیس کرد. نمونه‌های اولیه این لباس در موسسه اقیانوس‌شناسی کالیفرنیا آزمایش شدند. با این حال، درخواست ثبت اختراع برندنر به دلیل شباهت لباس غواصی به لباس‌های پروازی رد شد. علاوه بر این، نیروی دریایی نگران بود که غواصان با پوشیدن لباس نئوپرنی توسط سونار قابل شناسایی شوند.

هیو برندنر در سال ۱۹۶۱ به عنوان یک متخصص ژئوفیزیک به موسسه ژئوفیزیک و سیاره ای فیزیک پیوست و در سال ۱۹۶۳ بازنشسته شد. اگرچه او نتوانست از اختراع خود سود مالی قابل توجهی به دست آورد، اما لباس غواصی نئوپرنی به سرعت در جامعه غواصی محبوب شد و تحولی بزرگ در صنعت غواصی ایجاد کرد.

Benoit Rouquayrol & Auguste Denayrouze 

بنوا روکیول و آگوست دناریز: دو پیشگام در زمینه تجهیزات غواصی 

بنوا روکیول در سال ۱۸۲۶ در اسپلین فرانسه متولد شد. پس از گذراندن تحصیلات در اسپلین، رودز و مدرسه معادن ساینت، به عنوان مهندس معدن در یک شرکت خصوصی مشغول به کار شد. وی به سرعت در شرکت پیشرفت کرد و در سال ۱۸۶۵ به مدیریت رسید.

در طی این سال‌ها  بسیاری از معادن فرومی‌ریزد و باعث مرگ‌ومیر کارگران می‌شود . به همین دلیل وی ایمنی هنگام کار را در اولویت قرارداد و به فکر راه‌حلی برای نجات جان کارگران معدن که در تونل‌های فروریخته قرارگرفته بودند و اغلب آن تونل‌ها با گازهای سمی پرشده بود افتاد. حفاظت از کارگران معدن بسیار ضعیف بود و به‌هیچ‌عنوان امکان نجات آن‌ها درزمان حادثه و قرار گرفتن در معرض گازهای سمی وجود نداشت مگر اینکه به‌سرعت و با کمک افراد مستقر در سطح معدن ازآنجا تخلیه می‌شدند . سیستم‌های تهویه طبیعی نیز درزمان حادثه از بین می‌رفت. این وضعیت برای او غم‌انگیز و ناراحت‌کننده بود . وی تصمیم به ساخت و توسعه دستگاهی گرفت که به امدادگران به‌منظور نفوذ به معادن درحالی‌که قادر به تنفس معمولی باشند کمک کند .

در سال ۱۸۶۰، روکیول نخستین تنظیم‌کننده هوا را اختراع و ثبت کرد. با کمک دوست خود، آگوست دناریز، که یک واحد تولید لوازم غواصی داشت، از این دستگاه برای تنفس در زیر آب استفاده کردند.در۱۶ ژانویه ۱۸۶۲ او اختراع دوم خود را بنام تجهیزات جداسازی ثبت کرد که یک مخزن فشار پایین بود و هوا داخل آن ذخیره می‌شد .در ۲۵ اوت ۱۸۶۳ او اختراع سوم را ثبت کرد که یک پمپ بود که هوا را به داخل مخزن نصب‌شده بر روی کوله‌پشتی فرد ارسال می‌کرد . همچنین او یک طراحی بهتر برای آب‌بندی دستگاه انجام داد .

هنگامی‌که سه اختراع تکمیل و توسعه داده شدند آن‌ها را باهم ترکیب کرد .این یک کوله‌پشتی بود که داری  یک مخزن هوا بود  و از طریق تقاضاکننده هوا را به دهان فرد می‌رساند و مخزن هوا از طریق یک رابط شیلنگ با فشار پمپ پر می‌شد . فرد می‌توانست با پوشیدن این کوله‌پشتی  تنفس کرده و شیلنگ پمپ را از مخزن جدا کرده و بتواند از محدوده شیلنگ فراتر رود . وی برای اولین بار با این سیستم هم غواصی نمود . 

آگوست دناریز

آگوست دناریز در ۱ اکتبر ۱۸۳۷ در مونت پری فرانسه متولد شد. وی در سال ۱۸۵۱ وارد برنامه آموزشی نیروی دریایی فرانسه شد و در جنگ کریمه نیز شرکت فعال داشت. افسر فرمانده وی در توصیف او چنین می‌گوید: "این جوان مستعد و باهوش، با پشتکاری مثال‌زدنی و ذهنی جستجوگر، به سرعت هر مطلبی را فرا می‌گرفت و برای خدمت در نیروی دریایی بسیار مناسب بود.

در ۸ اکتبر ۱۸۶۲، دناریز به درجه ستوان ارتقا یافت و آینده‌ای درخشان در نیروی دریایی برای خود متصور بود. اما تقدیر چیز دیگری رقم زد. در سال ۱۸۶۴، ابتلا به عفونت شدید قفسه سینه، او را مجبور به ترک خدمت در دریاهای آزاد کرد. با اعطای مرخصی سه‌ساله، دناریز به اسپلین رفت تا به دوست قدیمی‌اش، بنوا روکیول، ملحق شود. ذهن کنجکاو دناریز به این سمت معطوف شد که چگونه می‌توان از این سیستم تنفسی نوآورانه، که در ابتدا برای نجات معدنچیان طراحی شده بود، در عمق دریاها نیز بهره برد.

آگوست دناریز به پاریس نقل‌مکان کرد و در آنجا به‌طور فعال بر روی اختراع دستگاه تنفس بنوا ریکیول کارکرد او به کمک یک صنعتگر در پاریس بنام آیگلنس ایده‌ها و تغییرات خود را بر روی دستگاه بنوا ریکیول ایجاد کرد .آگوست دناریز با بنوا ریکیول از طریق پست در ارتباط بود و جزئیات فنی دستگاه را برای ایجاد یک سیستم غواصی جدید و همچنین عملیات نجات بررسی  می‌کردند .آگوست دناریز متعهد به توسعه و ساخت دستگاه شد و کلیه پول خود که شامل ۱۰ هزار فرانک بود و همچنین مبلغ ۲۰ هزار فرانک از یک تاجر در اسپلین بنام کامیل مارسلسی دریافت کرد و مشارکت آگوست دناریز با بنوا ریکیول با همکاری کامیل مارسلسی بر روی ساخت و طراحی سیستم غواصی شروع شد .

پس از درگذشت بنوا ریکیول ، آگوست دناریز شرکت را به نام خودش تغییر داد و به نام کمپانی دناریز با توجه به ثروت مالی جمع شده به تولید چراغ گازی برای روشن کردن خیابان‌های فرانسه پرداخت.

Yves Le Prieur 

ایو لو پیر: پیشگام غواصی 

ایو لو پیر در ۲۳ مارس ۱۸۸۵ در فرانسه متولد شد. پدر وی افسر نیروی دریایی فرانسه بود و به همین دلیل، او نیز به این نیرو پیوست. لو پیر در طول خدمت در آسیا با تجهیزات غواصی سنتی آن زمان آشنا شد. سپس به عنوان وابسته نظامی فرانسه در ژاپن مشغول به کار شد و به مطالعه فرهنگ و هنرهای رزمی این کشور پرداخت. او نخستین فرانسوی بود که کمربند مشکی جودو را کسب کرد و همچنین اولین کسی بود که با گلایدر در ژاپن پرواز کرد.

لو پیر در جنگ جهانی اول نیز حضور داشت و در بخش حمل‌ونقل هوایی فعالیت می‌کرد. وی در سال ۱۹۲۵ با دستگاه غواصی فمز آشنا شد و به توسعه آن پرداخت. در سال ۱۹۳۳، لو پیر سیستم غواصی خود را که متشکل از یک سیلندر هوای فشرده و یک سیستم قابل تنظیم جریان هوا بود، اختراع کرد. او با استفاده از این سیستم، به فیلمبرداری زیر آب پرداخت و نخستین نمایشگاه عکس‌های زیر آب را برگزار کرد.

در سال ۱۹۳۵، لو پیر به همراه ژان پینلووی، فیلم‌ساز، باشگاه غواصی «دِ سو زیو» (زیر آب) را در پاریس تأسیس کردند. در سال ۱۹۳۶، این باشگاه جشن بزرگی را با حضور ۳۳ عضو، از جمله یک دختر ۵ ساله، برگزار کرد. لو پیر در سال ۱۹۴۶ به توسعه تجهیزات غواصی، از جمله یک مدل رگلاتور، ادامه داد و در سال ۱۹۵۶ کتاب خود با عنوان «اولین غواصی» را منتشر کرد.

Henry Albert Fleuss 

هنری آلبرت فیلیوس: پیشگام دستگاه‌های تنفسی مستقل

هنری آلبرت فیلیوس در سال ۱۸۵۱ در ویلتشایر انگلستان متولد شد. وی از شانزده‌سالگی به دریا رفت و به عنوان افسر کشتی در شرکت P&O مشغول به کار شد. در طول کار خود، فیلیوس شاهد زحمات غواصانی بود که با تجهیزات سنگین و دست‌وپاگیر کار می‌کردند. او به این فکر افتاد که دستگاهی طراحی کند تا غواصان بتوانند بدون وابستگی به سطح آب و تجهیزات حجیم، به مدت طولانی‌تری زیر آب بمانند.

فیلیوس با مطالعه فیزیولوژی و شیمی، به این نتیجه رسید که می‌توان با استفاده از یک منبع اکسیژن فشرده و یک سیستم جذب دی‌اکسید کربن، دستگاه تنفسی مستقلی برای غواصان ساخت. به همین دلیل، در سال ۱۸۷۸ از شرکت P&O استعفا داد و به ساخت دستگاه غواصی خود پرداخت. او تمامی تجهیزات مورد نیاز را به صورت کاملاً مستقل تولید کرد.

با وجود نداشتن تجربه غواصی، فیلیوس از آزمایش دستگاه خود هراس داشت. او با انتشار آگهی، داوطلبانی برای آزمایش دستگاه خود پیدا کرد و اولین آزمایش را در تونل سورن انجام داد. اختراع فیلیوس با استقبال خوبی روبرو شد و از آن برای نجات معدنچیان به دام افتاده استفاده شد. با این حال، این دستگاه تا مدتی برای غواصی مورد استفاده قرار نگرفت.

فیلیوس با همکاری رابرت دیویس در شرکت Siebe Gorman، دستگاه خود را توسعه داد و دستگاهی برای غواصی در عمق کم طراحی کرد که بعدها الهام‌بخش طراحی لباس‌های غواصی برای نیروهای ویژه در جنگ جهانی دوم شد.فیلیوس یک مخترع فعال بود و همواره به دنبال یافتن راه حل‌های نوآورانه برای مشکلات مختلف بود. او علاوه بر دستگاه تنفسی، اختراعات دیگری مانند اولین لاستیک بدون تیوب، پمپ‌های خلأ و یک ماشین بخار را نیز به نام خود ثبت کرد.

هنری آلبرت فیلیوس به عنوان پیشگام طراحی اولین دستگاه تنفسی مستقل شناخته می‌شود که در معدنکاری و غواصی کاربرد فراوانی داشت. وی در سال ۱۹۳۲ درگذشت.

Marie Louis-Auguste Boutan 

ماری لوئیس آگوست بیوتان: پیشگام عکاسی زیر آب

ماری لوئیس آگوست بیوتان در ۶ مارس ۱۸۵۹ در ورسای فرانسه متولد شد. وی پس از گذراندن تحصیلات در دبیرستان سنت لوئیس، با مدرک علوم ادبیات فارغ‌التحصیل شد. در سال ۱۸۷۹، بیوتان به عنوان دستیار در دانشگاه علوم پاریس مشغول به کار شد و علاقه شدیدی به طبیعت پیدا کرد. در سال ۱۸۸۰، وی به استرالیا سفر کرد و نمونه‌هایی از حیات وحش برای موزه تاریخ طبیعی پاریس جمع‌آوری کرد. در سال ۱۸۸۳، به عنوان دستیار پرفسور لوکیز داتیز، زیست‌شناس دریایی معروف، در دانشگاه سوربن منصوب شد و در سال ۱۸۹۱، یک سفر اکتشافی علمی برای مطالعه جانوران دریایی در دریای سرخ را رهبری کرد.

تحقیقات بیوتان در زمینه عکاسی زیر آب از سال ۱۸۹۲ تا ۱۹۰۰ در آزمایشگاه آرگو ادامه یافت. وی با استفاده از کلاه غواصی به اعماق آب می‌رفت و با دوربین زیرآبی دست‌ساز خود، اولین عکس‌های زیر آب را با صفحات حساس به نور تولید شده توسط برادران لومیر ثبت کرد. بیوتان همچنین به توسعه دوربین خودپرداز و طراحی انواع چراغ و فیلتر برای بهبود کیفیت عکس‌های زیر آب پرداخت.

بیوتان سه کتاب در مورد عکاسی زیر آب در سال‌های ۱۸۹۴، ۱۸۹۸ و ۱۹۰۰ منتشر کرد. در کتاب سوم خود، وی با توجه به پیشرفت‌های تکنولوژیکی، آینده‌ای روشن برای عکاسی زیر آب پیش‌بینی کرد.

Jan Ernest Williamson & George Williamson 

برادران ویلیامسون: پیشگامان فیلمبرداری زیر آب

جان ارنست ویلیامسون (متولد ۱۸۸۱) و جورج ویلیامسون (متولد ۱۸۸۵)، هر دو اهل لیورپول انگلستان بودند. آن‌ها اختراع پدرشان در زمینه نمایش زیر آب را توسعه داده و آن را برای تولید فیلم به کار گرفتند. عکسی بسیار واضح که در سال ۱۹۱۳ از اعماق خلیج چساپیک گرفته شد، الهام‌بخش برادران ویلیامسون برای تولید تصاویر متحرک زیر آب شد. با استفاده از تجهیزات پیشرفته‌ای که خود توسعه داده بودند، آن‌ها به باهاماس سفر کردند. در آنجا، به دلیل شفافیت بالای آب و نفوذ نور خورشید تا عمق ۴۵ متری، شرایط مناسبی برای فیلمبرداری زیر آب فراهم بود. در سال ۱۹۱۴، در نزدیکی ناسائو، برادران ویلیامسون اولین تصاویر متحرک زیر آب را ثبت کردند.

در سال ۱۹۱۵، آن‌ها بخشی از رمان "بیست هزار فرسنگ زیر دریا" اثر ژول ورن را در باهاماس فیلمبرداری کردند. متأسفانه، در سال ۱۹۱۶، به دلیل شکستگی جعبه فیلم، این اثر ارزشمند از بین رفت. این فیلم که احتمالاً اولین فیلم زیرآبی جهان بود، حاوی جلوه‌های ویژه متعددی بود.

در سال ۱۹۳۲، مجموعه‌ای با عنوان "با ویلیامسون در زیردریا" منتشر شد که در آن، استفاده علمی از نور و تصویر در زیر آب به نمایش درآمد. برادران ویلیامسون پیشگامان عکاسی و فیلمبرداری زیر آب بودند. جان ارنست ویلیامسون در سال ۱۹۶۶ و جورج ویلیامسون در سال ۱۹۵۶ درگذشتند.

Stan Waterman 

استن واترمن: پیشگام غواصی و فیلمبرداری زیر آب

استن واترمن که در سال ۱۹۲۳ متولد شد، از همان ابتدای پیدایش غواصی به‌عنوان یک ورزش تفریحی، یکی از پیشگامان این رشته بود.

بین سال‌های ۱۹۵۴ تا ۱۹۵۸، وی کسب‌وکاری در باهاما راه‌اندازی کرد و یک قایق مخصوص غواصی ساخت. در سال ۱۹۶۵، تمام خانواده خود را به تاهیتی برد. پس از آن، با شبکه نشنال جئوگرافیک همکاری کرد و به عنوان یک ستاره تلویزیونی به نمایش فیلم‌های خود پرداخت.

استن واترمن به‌عنوان تهیه‌کننده، کارگردان و فیلمبردار زیر آب در فیلم‌های کلاسیکی همچون "کوسه"، "آب آبی" و "مرگ سفید" فعالیت داشت. همچنین، او مشاور عکاسی زیر آب فیلم "عمیق" بود. واترمن فیلم‌های مستندی متعددی برای شبکه ABC تهیه کرد و به همراه پسرش، برای اولین بار به خاطر فیلم "رقص با سفره‌ماهی" برنده جایزه از نشنال جئوگرافیک شد. وی سرانجام در سال ۲۰۰۰ درگذشت.

Sylvia Earl 

سیلویا ارل : پیشگام حوزه زیست‌شناسی دریایی

زیست‌شناس دریایی، محقق، نویسنده و مدرس دانشگاه، در ۳۰ اوت ۱۹۳۵ در نیوجرسی آمریکا متولد شد. وی دارای مدرک کارشناسی علوم از دانشگاه ایالتی فلوریدا و کارشناسی ارشد علوم و دکترای فیزیولوژی از دانشگاه دوک است. دکتر ارل پیش از این در دانشگاه هاروارد به عنوان محقق و در دانشگاه کالیفرنیا، برکلی به عنوان دانشیار تحقیقات فعالیت داشته است.

دکتر ارل طی سال‌های فعالیت خود، به عنوان یکی از پیشگامان و رهبران حوزه زیست‌شناسی دریایی شناخته می‌شود. وی بیش از ۵۰ اکسپدیشن تحقیقاتی در سرتاسر جهان هدایت کرده و بیش از ۶۰۰۰ ساعت را به تحقیقات زیرآب اختصاص داده است. ارل نخستین زن آکوانات (زیستگر زیر دریا) بود که در پروژه تکتیت در سال ۱۹۷۰ شرکت کرد و رکورد عمیق‌ترین غواصی انفرادی با استفاده از لباس غواصی JIM تا عمق ۳۸۱ متری را به نام خود ثبت کرد.

در سال ۱۹۹۰، دکتر ارل به عنوان دانشمند ارشد سازمان ملی اقیانوسی و جوی آمریکا (NOAA) منصوب شد و تا سال ۱۹۹۲ در این سمت فعالیت کرد. وی سپس مؤسسه اکتشاف و تحقیقات اقیانوس عمیق (DOER) را تأسیس کرد تا بر عملیات دریایی و توسعه سیستم‌های زیردریایی انسانی و رباتیک تمرکز کند. همچنین، به مدت ۵ سال رهبری گروه‌های تحقیقاتی را در یکی از پناهگاه‌های ملی دریایی آمریکا بر عهده داشت.

دکتر ارل علاوه بر فعالیت‌های پژوهشی، نویسنده بیش از ۱۰۰ مقاله علمی در حوزه علوم و فناوری دریایی و ۱۹ کتاب در مورد دریا است. وی در برنامه‌های تلویزیونی علمی متعدد در بیش از ۶۰ کشور حضور داشته و جوایز متعددی را از سازمان‌های مختلف در سرتاسر جهان دریافت کرده است.

Ron and Valerie Taylor   

رون و والری تیلور : پیشگام حفاظت از محیط زیست دریایی

زوجی با نفوذ در حوزه حفاظت از محیط زیست دریایی، هر دو در سیدنی استرالیا متولد شدند. در سال ۱۹۵۰، هر دو به عنوان قهرمان عکاسی استرالیا شناخته شدند و رون نیز عنوان قهرمان جهانی عکاسی در حوزه حفاظت از محیط زیست دریا و جلوگیری از شکار را کسب کرد.

رون به ساخت محفظه‌های مخصوص دوربین‌های تصویربرداری زیرآب علاقه‌مند بود و در سال ۱۹۶۲ با ساخت کلیپ خبری "بازی با کوسه"، موفق به کسب جایزه دانشنامه بریتانیکا شد. این کلیپ آغازگر شهرت جهانی او به عنوان یک فیلمساز و عکاس حیات وحش دریایی بود. در سال ۱۹۶۶، رون جوایز متعددی از جمله جوایز جشنواره بین‌المللی فیلم زیرآب سانتا مونیکا و جایزه NOGI در بخش آموزش و پرورش و ورزش را دریافت کرد. والری نیز در همان سال، جایزه NOGI را در بخش هنر کسب کرد.

رون و والری چندین کتاب نوشته‌اند و فیلم‌های مستندی بسیاری تولید کرده‌اند. رون اولین کسی بود که از زندگی طبیعی یک کوسه سفید بزرگ فیلمبرداری کرد. در سال ۱۹۶۷، او ایده ساخت لباس محافظ فلزی برای غواصان در برابر حملات کوسه را مطرح کرد و در سال ۱۹۷۹، این لباس را در محیطی دریایی واقعی آزمایش کرد. این اقدام، توجه جهانی را به خود جلب کرد و او مستندی نیز درباره حملات کوسه به انسان تهیه کرد. والری مشاور وزیر شیلات استرالیا در بخش حفاظت دریایی بود و کمک‌های مفید و بسیار مؤثری در حفاظت از مناطق آبی برداشته است .

Lloyd Bridges 

لوئید بریدجز : پیشگام معرفی غواصی به مردم

لوئید بریدجز (معروف به پل لوئید)، بازیگر صحنه و سینما، در ۱۵ ژانویه ۱۹۱۳ در کالیفرنیا آمریکا متولد شد. او در نمایش‌های مطرحی همچون «ظهر»، «قدم زدن در خورشید» و «بارانساز» ایفای نقش کرد. بریدجز یکی از پُرکارترین و مطرح‌ترین بازیگران هالیوود بود که در چندین درام تلویزیونی بزرگ نظیر «ساعت آلکوا»، «اوج»، «تاتر» و «آمریکا یک ساعت فلزی» حضور داشت. وی در بیش از ۱۵۰ فیلم سینمایی نقش‌آفرینی کرد.

با بازی در نقش مایک نلسون، یک غواص سابق نیروی دریایی ایالات‌متحده، در سریال تلویزیونی بسیار موفق «دریای هانت»، محبوبیت وی دوچندان شد. این سریال که به غواصی و آشنایی مردم با دریا می‌پرداخت، میلیون‌ها نفر را از سراسر جهان به دریای هانت کشاند. بریدجز برای تهیه مجموعه‌ای به نام «کلانتر» به قسمت جنوب شرقی آمریکا و دریای کارائیب سفر کرد. این مجموعه که به موضوع حفاظت از دریا می‌پرداخت، پس از ۱۵۶ قسمت در سال ۱۹۶۱ به پایان رسید.

وی علاوه بر بازیگری، به همراه فرزندانش روایت‌هایی همچون «پیتر و گرگ» و «کارناوال حیوانات» را برای همسرش و «پرتره لینکلن» را در واشنگتن، نیویوریک و لندن اجرا کرد. برنامه بازسازی خلیج و نهنگ زنده او نیز شهرت جهانی یافت.

بریدجز عضوی فعال در سازمان‌های محیط زیستی بود و در صندوق دفاع از محیط زیست، انجمن دوستداران حیات وحش دریا و کمپین اقیانوس آمریکایی عضویت داشت. شور و اشتیاق او به محیط زیست دریایی و محبوبیتش، کمک‌های زیادی به حفاظت از اکوسیستم‌های دریایی کرد. وی در ۱۰ مارس ۱۹۹۸ در سن ۸۵ سالگی به مرگ طبیعی درگذشت 

Dr Jefferson Davis 

دکتر جفرسون دیویس: پیشگام در حوزه پزشکی پرفشار

دکتر جفرسون دیویس، پزشکی پیشگام در حوزه پزشکی پرفشار، در تحقیقات خود از اکسیژن پرفشار برای درمان بیماری فشار و آمبولی هوا در غواصان نظامی و غیرنظامی بهره برد.وی پس از اخذ مدرک پزشکی از دانشگاه میسوری و درجه استادی بهداشت عمومی از دانشگاه کالیفرنیا، برکلی، به عنوان پزشک غواصی در واحد غواصی نیروی دریایی ایالات‌متحده مشغول به کار شد. در طول جنگ ویتنام، او مدیر خدمات پزشکی پایه پرواز در پایگاه هوایی ویتنام بود.

در سال ۱۹۷۴، دکتر دیویس مرکز پزشکی پرفشار را در نیروی هوایی ایالات‌متحده تأسیس کرد و نخستین برنامه تحقیقاتی جامع و علمی در خصوص اثرات درمانی اکسیژن پرفشار را در آمریکا آغاز نمود.پس از ۲۰ سال خدمت در نیروی هوایی و بازنشستگی با درجه سرهنگی و تخصص جراحی پرواز، دکتر دیویس به عنوان مشاور پزشکی پرفشار نیروی هوایی منصوب شد.

دکتر دیویس نه تنها به درمان بیماری‌ها می‌پرداخت، بلکه به تحقیق درباره علل آن‌ها نیز علاقه‌مند بود. یافته‌های تحقیقاتی او کمک شایانی به پیشرفت حوزه‌های غواصی، هوافضا و پزشکی پرفشار کرد.

وی در برگزاری برنامه‌ها و سمینارهای پزشکی مرتبط با غواصی پیشرو بود و پزشکان بسیاری از سراسر جهان را برای شرکت در این برنامه‌ها گرد هم آورد. یکی از آخرین مسئولیت‌های او، مشاوره پزشکی در برنامه‌های فضایی بود. او ریاست یک کمیته برنامه‌ریزی ناسا برای ایجاد تأسیسات پرفشار لازم را در اولین ایستگاه فضایی آمریکا بر عهده داشت.

Jacques Yves Cousto  

ژاک ایو کوستو : بنیان گذار CMAS  ، خالق رگلاتور ، محقق غواصی 

ژاک ایو کوستو، افسر نیروی دریایی، کاشف، بوم‌شناس، فیلم‌ساز، نویسنده، عکاس، و مبتکر فرانسوی، در ۱۱ ژوئن ۱۹۱۰ در سن آندره دو کوبزاک فرانسه به دنیا آمد. وی که به «کاپیتان کوستو» نیز شهرت یافت، زندگی خود را وقف مطالعه اعماق دریاها و اقیانوس‌ها و حفاظت از محیط زیست دریایی کرد. 

او بنیان‌گذار کنفدراسیون ورزش‌های زیرآبی و پیشگام در حفاظت دریایی و عضو فرهنگستان زبان فرانسه بود

در سال ۱۹۳۰ از دانشکده نیروی دریایی فرانسه با تخصص افسر توپخانه فارغ‌التحصیل شد و در سال ۱۹۵۷ با رتبه کاپیتان ناوچه بازنشسته شد و بعد از بازنشستگی به همراه فیلیپ تالیز در گروه مطالعه و پژوهش زیرآب نیروی دریایی فرانسه مشغول شد. تا سال ۱۹۳۶ کاپیتان کوستو چند نمونه دستگاه مستقل تنفس زیر آب ساخت و آن‌ها را تست کرد تا اینکه در سال ۱۹۴۳ به همراه امیلی کنگان آن ها اولین رگلاتور یک‌تکه برای تنفس از هوای فشرده داخل سیلندر را اختراع کردند

کاپیتان کوستو همیشه با کالیپسو همراه بود . یک کشتی مین جمع کن که در ایالات‌متحده ساخته‌شده بود و تبدیل به یک کشتی تحقیقات اقیانوس‌شناسی در سال ۱۹۵۰ شده بود . در سال ۱۹۵۱ به همراه آندره لابان با تجهیزات مخصوص تصویربرداری با کشتی به سواحل یونان ، دریای سیاه ، اقیانوس اطلس و اقیانوس هند سفر کردند و پس‌ از این سفرها بعد از سه سال و نیم در سراسر اقیانوس اطلس و اقیانوس آرام و تنگه برینگ مشغول تحقیق و آزمایش شدند و همچنین در دریای مدیترانه و دریای سرخ چندین حفاری جهت باستان‌شناسی انجام داد . وی به مدت سه هفته در عمق ۱۱۰متری توسط شش مرد برنامه خانه‌های زیردریا را آزمایش کرد.در۱۱ ژانویه سال ۱۹۹۶ کالیپسو در سنگاپور منفجر و غرق شد 

کاپیتان کوستو همچنین فیلم‌های فوق‌العاده از زندگی زیرآب که شاهکارهای بی‌سابقه و جسورانه بود ساخته است. او با مطالعه و تحقیق از زندگی کوسه‌ها، نهنگ و دلفین‌ها اطلاعاتی زیادی در خصوص شناخت آن‌ها منتشر کرد 

کاپیتان کوستو در سال ۱۹۵۹ عضو گروه ایجاد کنفدراسیون جهانی فعالیت های زیر آب که به اختصار  CMAS نامیده می شود بود تا این مجموعه گردآورنده تمامی فعالیت‌های زیرآبی در زیر یک چتر باشدو فراتر از یک کمیته ورزش زیر آب عمل کند . اما او هیچ‌گاه به هدف خود نرسید زیرا پس از دو سال فعالیت به دلیل اختلاف‌نظرهای فراوان، عدم یکپارچگی عقاید اعضاء و نیز خارج شدن از اساس فعالیت کاری CMAS او مجبور به ترک همیشگی آن شد

کاپیتان کوستو به آمریکا رفت او که مخترع رگلاتورهای تنفس زیرآب اسکوبا بود رگلاتورهای خود را به نیروی دریایی ایالات متحده عرضه کرد. رگلاتورهای او از پس‌آزمون‌های نیروی دریایی ایالات متحده سربلند بیرون آمده و نیروی دریایی ایالات متحده پیشنهاد و سفارش تولید انبوه رگلاتورها را به او ارائه کرد و در اینجا بود که تولید رگلاتورهای غواصی با مارک US DIVERS پا به عرصه وجود گذاشت

کاپیتان کوستو به تقدیر از زحماتی که برای آمریکا کشیده بود موفق به دریافت شهروندی افتخاری از آمریکا گردید. او به وطن بازگشت و مجموعه کارگاه‌های تولیدی آکوالانگ را در فرانسه تأسیس و آغاز به تولید انبوه تجهیزات غواصی در اروپا نمود

او طی ضیافت شامی که به مناسبت حضورش در پاریس ترتیب داده شد، خود را فقط یک غواص نامید. غواصی مستقل که در ارتباط و وابستگی خاص با کنفدراسیون فعالیت‌های زیرآبی نیست و از عضویت دوباره در CMAS سرباز زده و به جای آن عضویت افتخاری فرهنگستان زبان فرانسه را پذیرفت 

کاپیتان کوستو ، کاشف نامدار اعماق دریا، نتایج تحقیقات گسترده خود را در سرتاسر جهان در قالب کتاب‌هایی منتشر کرد که از جمله آن‌ها می‌توان به کتاب پرفروش «دنیای خاموش» اشاره کرد. میراث ماندگار کوستو محدود به اکتشافات او نبود و شامل بیش از ۱۲۰ مستند تلویزیونی، بیش از ۵۰ کتاب، و بنیادی با ۳۰۰ هزار عضو برای حفاظت از محیط زیست می‌شود. اگرچه او فردی مذهبی تلقی نمی‌شد، اما معتقد بود ادیان مختلف بر اهمیت حفاظت از طبیعت تأکید دارند و عظمت آفرینش را نشانه‌ای از وجود خداوند می‌دانست.

کاپیتان کوستو براثر حمله قلبی  در ۲۵ ژوئن ۱۹۹۷ در پاریس دیده از جهان فروبست. او در آرامگاه خانوادگی خود در سنت آندره به خاک سپرده شد. باوجود شایعات فراوان و زیادی که توسط برخی از نشریات و وب‌سایت‌های اسلامی منتشر شده بود عنوان می شد ژاک ایو کوستو یک مسلمان شده است ولی هنگامی‌ که او درگذشت مراسم تشیع وی در یک کلیسای کاتولیک روم با آیین مسیحی انجام شد

غواصان جهان و علی الخصوص مردم فرانسه برای او ارزش و احترام زیادی قائل هستند چون او تلاش‌های بسیاری برای شکل‌گیری غواصی امروزی کرد

Jack McKenny  

جک مک کینی : پیشکسوت دنیای غواصی و عکاسی زیرآب

جک مک‌کینی، پیشکسوت دنیای غواصی و عکاسی زیرآب، از سال ۱۹۶۳ به عنوان مربی غواصی در سازمان NAUI فعالیت می‌کرد و در سازمان PADI به درجه مستر اینستراکتور رسید. او به مدت سه سال در باهاما زندگی کرد و در سال ۱۹۶۵، باشگاه کاوشگران را تأسیس نمود.مک‌کینی تا سال ۱۹۶۷ به عنوان مدیر باشگاه غواصی، مربی غواصی و راهنمای محلی غواصی در این باشگاه مشغول به کار بود. در سال ۱۹۷۱، او در بخش عکاسی زیرآب، جایزه عکاس سال را از مدرسه غواصی جهانی شیکاگو دریافت کرد. در سال‌های ۱۹۷۴ و ۱۹۷۵ نیز به ترتیب جوایز غواص برتر و عکاس زیرآب را از آن خود کرد.

جک مک‌کینی در اوایل دهه ۷۰ میلادی، کلاس‌های عکاسی زیرآب را راه‌اندازی کرد و نمونه کارهای خود را در مجلات معتبری همچون نشنال جئوگرافیک منتشر نمود. وی سردبیری مجله Skin Diver را بر عهده داشت و برای تهیه گزارش و عکس به نقاط مختلف جهان سفر می‌کرد. او کتابی با عنوان "Dive To Adventure" (غواصی به سوی ماجراجویی) تألیف کرد و بیش از ۳۰ مستند حرفه‌ای تولید نمود. پنج مورد از این مستندها برای DEMA (انجمن سازندگان تجهیزات غواصی) ساخته شده بود.

مک‌کینی به عنوان بدلکار و فیلمبردار زیرآب در فیلم‌های هالیوودی متعددی همچون "گنج و کوسه" و "کار عمیق" همکاری داشت. او همچنین مجموعه ۱۳ قسمتی سریال تلویزیونی "ماجراجویی غواصی" را تولید کرد و پیشگام برنامه‌ریزی و ارائه طرح برای برنامه‌های زیرآب کانال دیسکاوری بود. مک‌کینی بیش از ۵۰ بار برای ساخت مستند به کشتی مسافربری غرق‌شده آندریا دوریا غواصی کرد و در سال ۱۹۸۱ به عنوان برترین عکاس زیرآب در یک برنامه تلویزیونی ویژه انتخاب شد.

Jack W. Lavanchy 

جک لاوانچی : توسعه غواصی CMAS

در سال ۱۹۶۴، لاوانچی نماینده انحصاری تجهیزات غواصی اسپایرو تکنیک شد. تماشای فیلم ژاک کوستو، "جهان بی‌ خورشید" در سوئیس، نقطه عطفی در زندگی او بود و او را به دنیای غواصی کشاند.

لاوانچی در گلاوکوس (یونان) فعالیت می‌کرد و سپس قدیمی‌ترین باشگاه غواصی در سوئیس را راه‌اندازی کرد. وی در طول این مدت، در سمت‌های مختلفی از جمله معاونت، ریاست و ریاست کمیته فنی در این باشگاه خدمت کرد. به‌عنوان نماینده باشگاه در فدراسیون غواصی سوئیس، در کمیسیون فنی فعالیت می‌کرد و در بسیاری از مجامع عمومی CMAS حضور داشت.لاوانچی یکی از طرفداران پرشور سادگی و ایمنی در روش های تدریس بود، و از توسعه کمیسیون علمی CMAS پشتیبانی می‌کرد.

Hans and Lotte Hass 

هانس و لوته هس: پیشگام بر شناخت و حفاظت از محیط زیست دریایی

هانس، متولد ۱۹۱۹ در وین، از کودکی مجذوب دنیای زیرآب بود. او با استفاده از یک عینک ساده، به دنیای زیر آب می‌نگریست و این علاقه او را بر آن داشت تا زندگی‌اش را وقف مطالعه این دنیای شگفت‌انگیز کند.

هانس اولین عکس زیرآب خود را در سال ۱۹۳۸ در دالماتیا و با استفاده از غواصی آزاد گرفت و در سال ۱۹۳۹، اولین کتاب خود با عنوان "شکار در زیرآب" را منتشر کرد. لوته، همسر او، به عنوان دستیار هانس مشغول به کار شد و با جایگزینی یکی از فیلم‌برداران در یک پروژه، وارد دنیای غواصی شد. لوته به سرعت به عضوی جدایی‌ناپذیر از تیم اکتشافی هانس تبدیل شد و با نگاهی نو به فیلم‌برداری، ثابت کرد که زنان نیز می‌توانند در دنیای زیرآب به موفقیت‌های بزرگی دست یابند.

هانس، علاوه بر عکاسی و فیلم‌سازی زیرآب، یک دانشمند دریایی نیز بود. وی برای تحصیل در رشته دکترای زیست‌شناسی دریایی، در ایستگاه حیات وحش ناپل مشغول به تحصیل شد. در سال ۱۹۴۹، هانس به تنهایی به غواصی در یکی از بنادر سودان پرداخت، کاری که بسیاری آن را خطرناک و حتی محال می‌دانستند.

در سال ۱۹۵۰، هانس به همراه گروهی شش‌نفره از جمله لوته، فیلم "ماجراجویی در دریای سرخ" را ساخت که با استقبال فراوان روبرو شد. این فیلم در سال ۱۹۵۱، جایزه اول بخش فیلم‌های مستند بزرگ جشنواره فیلم ونیز را کسب کرد.

هانس در طول زندگی حرفه‌ای خود، ۲۵ کتاب از جمله کتاب معروف "Aus der Pionierzeit des Tauchens" (از دوران آغازین غواصی) را منتشر کرد و ۴ فیلم بزرگ و ۷۵ فیلم تلویزیونی درباره دنیای زیرآب ساخت که بسیاری از آن‌ها جوایزی را برای او به ارمغان آوردند. در سال ۲۰۱۲، یک حلزون مخروطی یافت شده در فیلیپین به نام او (Protoconus hanshassi) نام‌گذاری شد.

هانس و لوته هس با معرفی صخره‌های مرجانی و کوسه‌ها به عموم مردم و تلاش‌های بی‌وقفه برای حفاظت از محیط زیست، نقش مهمی در آگاهی‌رسانی و حفاظت از اکوسیستم‌های دریایی ایفا کردند. هانس در سال ۲۰۱۳ در سن ۹۴ سالگی و لوته در سال ۲۰۱۵ درگذشتند.

Gustav Dalla Valle

گوستاو دله واله : پیشگام ایجاد مسابقات شکار ماهی

گوستاو دله واله، در شمال ایتالیا و در دل یک خانواده اصیل و ثروتمند متولد شد. پدرش، تاجری سرشناس در صنعت ابریشم، زمینه مالی مناسبی را برای او فراهم کرد. از همان جوانی، دل به دریا زد و به فری‌دایو در آب‌های نیلگون مدیترانه پرداخت. روحیه ماجراجویی و عشق به سفر، او را به گوشه و کنار جهان کشاند. دله واله نه تنها یکی از اولین غواصان حرفه‌ای اروپا بود، بلکه در هنر شکار ماهی با نیزه نیز تبحر خاصی داشت. او با برندهای معتبر آن زمان همچون بِشو، کریسی، کوالرو و فورجت همکاری نزدیکی داشت.

با مهاجرت به هائیتی، دله واله به جرات می‌توان گفت اولین مدرسه غواصی، اسنورکلینگ و ماهیگیری با نیزه را در غرب نیم‌کره زمین تأسیس کرد. با ورود پایا داک، رقیب سرسخت او، به هائیتی، دله واله ترجیح داد در سال ۱۹۵۷ به ایالات متحده مهاجرت کند.

گوستاو در میامی بود و با دو تن از تولیدکنندگان تجهیزات غواصی در اروپا تماس گرفت و هماهنگی‌های لازم را برای واردات تجهیزات غواصی از اروپا به ایالات‌متحده انجام داد. او در آن زمان، توزیع‌کننده انحصاری محصولات Cressi بود. پس از مدتی، شرکت Healthways که در تولید لوازم اسکی روی آب تبحر داشت، با گوستاو قرارداد همکاری بست تا محصولات غواصی او را نیز توزیع کند. دیک کلاین نیز به این تیم پیوست.

با این حال، Healthways به زودی با مشکلات مالی جدی مواجه شد. این اتفاق، گوستاو را بر آن داشت تا برنامه‌ای جدید برای تولید تجهیزات غواصی در خود ایالات‌متحده، تحت برند SCUBAPRO، تدوین کند.

در پاییز 1962، Healthways بخش تولید محصولات جدید خود را به دیک بوین فروخت. آن‌ها با رویکردی حرفه‌ای و با هدف بهبود کیفیت تجهیزات و ماشین‌آلات، قصد داشتند انقلابی در صنعت غواصی ایجاد کنند. اما در تاریخ 26 دسامبر 1962، خبر ورشکستگی Healthways منتشر شد. گوستاو با پرداخت مبلغ ناچیز یک دلار، نام تجاری SCUBAPRO را خریداری کرد و شرکت خود را در یک انبار کوچک، با یک منشی پاره‌وقت و یک کارمند توزیع، آغاز به کار کرد.

SCUBAPRO در نهایت در سال ۱۹۷۴ به اس. سی. جانسون فروخته شد و اندکی پس از آن، گوستاو به جزیره موسکیو در غرب هند مهاجرت کرد. او در سال ۱۹۸۲ به ایالات متحده بازگشت و با پرداخت مبلغ دو میلیون دلار، زمینی در دره ناپا خریداری کرد. سپس، کارخانه شراب‌سازی مایا را در دامنه کوه‌های کالیفرنیا راه‌اندازی کرد.

دله واله یکی از پیشگامان ایجاد مسابقات قهرمانی شکار ماهی با نیزه بود. همچنین، او مسئول نصب مجسمه مسیح در عمق ده متری پارک پنککمپ فلوریدا است. این مجسمه، یکی از جاذبه‌های گردشگری زیر آب محسوب می‌شود.گوستاو دله واله همیشه به عنوان یکی از اسطوره‌های غواصی شناخته می‌شود. شخصیت شاد و شوخ‌طبع او، او را در دل علاقه‌مندان به این ورزش جاودان کرده است. گوستاو دله واله در سال ۱۹۹۵ درگذشت .

llis Royal (E.R.) Cross  

الیس رویال : محقق برتر در غواصی

الیس رویال، فعالیت حرفه‌ای خود را در حوزه غواصی از سال 1947 در نیروی دریایی ایالات متحده آغاز کرد. وی سپس مالک و مدیر مدرسه غواصی اعماق دریا اسپارلینگ در کالیفرنیا شد. در این مدرسه، به بسیاری از غواصان تجاری، غواصان آب‌های آزاد، محققان و سایر علاقه‌مندان به غواصی آموزش‌های تخصصی ارائه می‌داد. رویال همچنین مربیگری بسیاری از باشگاه‌ها و گروه‌های غواصی را بر عهده داشت و بر آموزش اصول ایمنی در غواصی تأکید می‌کرد.

در سال 1956، وی فروشگاه خود را فروخت و یک کامیون مجهز به تجهیزات پیشرفته غواصی خریداری کرد. هدف او از این کار، ارائه خدمات به مناطقی بود که با آمار بالای حوادث غواصی مواجه بودند. الیس رویال با همکاری دولت مکزیک، چندین راهنمای آموزشی برای غواصان و پرسنل پزشکی تهیه کرد که در آن، نحوه استفاده از محفظه‌های پرفشار برای درمان بیماری‌های مرتبط با غواصی به تفصیل توضیح داده شده بود. همچنین، وی در برنامه‌ریزی و راه‌اندازی مدرسه غواصی نیروی دریایی در آکاپولکو مشارکت فعال داشت که تا امروز نیز به فعالیت خود ادامه می‌دهد.

رویال علاوه بر فعالیت‌های عملی، به نگارش کتاب‌ها و مقالات متعدد در زمینه غواصی، عکاسی زیر آب و فیلمبرداری نیز پرداخت. وی به عنوان ویراستار فنی مجله جهانی آب و سردبیر اخبار شل هاوایی فعالیت کرده و مقالات متعددی را در مجلات تخصصی غواصی به چاپ رسانده است. دستاوردهای وی در حوزه غواصی، جوایز متعددی را برای او به ارمغان آورد که از جمله آن‌ها می‌توان به جایزه NOGI آمریکا، جایزه TRITON شورای باشگاه غواصی هاوایی و جایزه موسسه اسمیتسونیان اشاره کرد.

Emile Gagnan 

 امیل گگنان : پیشگام تولید رگلاتور غواصی

امیل گگنان، متولد فرانسه، پس از فارغ‌التحصیلی از مدرسه فنی، به عنوان مهندس در یک شرکت بزرگ عرضه گاز مشغول به کار شد. او مخترعی خلاق و پرکار بود که طیف وسیعی از ابزارها را از ریش‌تراش‌های مکانیکی تا رگلاتورهای تنظیم‌کننده بوتان و دستگاه‌های سوخت خودرو طراحی می‌کرد.

مافوق گگنان او را برای همکاری در پروژه جستجوی زیر آب برگزید. ژاک کوستو، به‌عنوان یک شخصیت تأثیرگذار در این حوزه، در هیئت مدیره این پروژه حضور داشت و به دنبال راهکاری برای افزایش مدت‌زمان غواصی زیر آب بود. گگنان با الهام از رگلاتورهای اجاق‌گاز آشپزخانه، ایده‌ای نوآورانه برای طراحی یک رگلاتور تنفسی ابداع کرد. او و کوستو به این نتیجه رسیدند که رگلاتورهای گاز پخت‌وپز با اندکی اصلاح، می‌توانند برای تنظیم فشار هوای تنفسی غواصان نیز مناسب باشند. بدین ترتیب، آن‌ها رگلاتور جدیدی با نام تجاری آکوالانگ طراحی و تولید کردند که به‌عنوان بخشی از تجهیزات اسکوبا (دستگاه مستقل تنفس زیر آب) مورد استفاده قرار می‌گرفت.

در سال 1943، گگنان و کوستو آکوالانگ را تکمیل کردند و کوستو و گروهش به آزمایش این تجهیزات در دریای مدیترانه پرداختند. با این اختراع، رؤیای دیرین انسان برای غواصی آزاد و طولانی‌مدت در زیر آب تحقق یافت. آکوالانگ نخستین دستگاه مستقل غواصی بود که به غواصان امکان می‌داد با استفاده از سیلندر هوای فشرده و یک رگلاتور تنظیم فشار، به طور آزادانه در اعماق آب حرکت کنند.

طراحی ساده و ساختار محکم آکوالانگ، آن را به یک سیستم قابل اعتماد و مقرون‌به‌صرفه برای غواصی ورزشی تبدیل کرد. این دستگاه انقلابی، درک انسان از محیط زیستی زیر آب را متحول کرد. برخلاف کاشفان قرن پانزدهم که اکتشافات آن‌ها محدود به سطح آب بود، کستو و گگنان با اختراع آکوالانگ، راه را برای تحقیقات گسترده در اعماق دریا هموار کردند و فرصت‌های بی‌نظیری را برای دانشمندان، مهندسان و ورزشکاران فراهم آوردند.

در سال 1946، نخستین مدل‌های تولید شده آکوالانگ در فرانسه به بازار عرضه شد. یک سال بعد، گگنان همراه با خانواده‌اش به مونترال کانادا مهاجرت کرد و اولین کارگاه خود را در آنجا راه‌اندازی کرد. سپس به ایالات متحده رفت تا آکوالانگ را معرفی و تبلیغ کند. او تحقیقات خود را ادامه داد و با توسعه اختراعاتش، سهم بسزایی در پیشرفت جامعه غواصی داشت.

 Bob Soto 

 باب سوتو : پیشگام غواصی در کارائیب

باب سوتو در سال 1926 در جزیره سنبه کوبا متولد شد و همراه با مادر و برادرانش در گراند کیمن ساکن شد. در حادثه‌ای تلخ، دو برادر بزرگ‌تر او در طوفان ایوان غرق شدند و باب نوجوان برای کمک به خانواده، کار بر روی کشتی ماهیگیری را آغاز کرد. در 16 سالگی، در جریان جنگ جهانی دوم، به عنوان محافظ خط ساحلی جزایر کیمن مشغول به خدمت شد و وظیفه داشت از نفوذ متفقین به دریای کارائیب جلوگیری کند.

سوتو در طول جنگ جهانی دوم به نیروی دریایی ایالات متحده پیوست و به عنوان غواص خدمت کرد. او ابتدا در یک یدک‌کش نجات و سپس به عنوان دستیار غواص و در نهایت، به عنوان غواص کلاه خودی فعالیت می‌کرد. پس از جنگ، به تفنگداران دریایی پیوست و در نقاط مختلف جهان همچون دریای سرخ، خلیج فارس و آب‌های اطراف آمریکای جنوبی به غواصی پرداخت. در سفرهایش، متوجه شد که زیبایی‌های زیر آب جزایر کیمن بی‌نظیر است.

در سال 1957، سوتو اولین مدرسه غواصی خود را بر روی اسکله جورج تاون راه‌اندازی کرد. او با ساخت یک فیلم تبلیغاتی از تجهیزات و جاذبه‌های زیر آب جزایر کیمن، این فیلم را برای باشگاه‌های غواصی در سراسر ایالات متحده ارسال کرد. به همین دلیل، او به عنوان "پدر غواصی در جزایر کیمن" شناخته می‌شود.

علاقه شدید سوتو به دریا و محیط زیست، او را بر آن داشت تا برای حفظ محیط زیست دریایی جزایر کیمن تلاش کند. در سال 1986، قوانینی برای حفاظت از محیط زیست دریایی در این جزایر وضع شد که سوتو در تدوین آن‌ها نقش مهمی ایفا کرد. جزایر کیمن به عنوان زادگاه غواصی تفریحی در کارائیب شناخته می‌شود و این مدیون تلاش‌های باب سوتو است که در سال 1957، غواصی تفریحی را در گراند کیمن آغاز کرد.

سوتو با آگاهی از اهمیت حفظ محیط زیست دریایی، همواره برای وضع قوانین سختگیرانه‌تر در این زمینه تلاش می‌کرد. در سال 1996، به پاس خدمات ارزنده‌اش به محیط زیست، جایزه حفاظت دریایی به او اعطا شد. سوتو سرانجام در سن 88 سالگی درگذشت.

Bernard Eaton 

 برنارد ایتون : تأسیس انجمن حفاظت دریایی بریتانیا

برنارد ایتون، روزنامه‌نگاری بریتانیایی بود که در سال 1926 در لنکشایر متولد شد. او فعالیت حرفه‌ای خود را در روزنامه‌های محلی آغاز کرد و سپس به روزنامه‌های ملی راه یافت. در سال 1962، پیتر، یکی از بنیان‌گذاران باشگاه زیر آبی بریتانیا (BSAC)، از ایتون دعوت کرد تا در برگزاری دومین کنگره جهانی فعالیت‌های زیر آب در لندن به او کمک کند.

موفقیت این کنگره، آغاز همکاری تجاری ایتون و پیتر بود و آن‌ها به همراه هم مجله‌ای تخصصی در حوزه غواصی را راه‌اندازی کردند. ایتون تا زمان درگذشت ناگهانی پیتر در سال 1962، مسئولیت سردبیری این مجله را بر عهده داشت. با انتشار این مجله، علاقه به ورزش غواصی در بریتانیا به شدت افزایش یافت و این مجله به یکی از موفق‌ترین مجلات غواصی در جهان تبدیل شد. در سالگرد پنجاهمین سال انتشار این مجله، نام آن به DIVER تغییر یافت.

نکته جالب توجه این است که ایتون، با وجود سردبیری یک مجله تخصصی غواصی، تا سال 1970 که به استرالیا سفر کرد و در آنجا دوره غواصی را گذراند، شخصاً غواص نبود. با این حال، علاقه و اشتیاق او به این ورزش، او را به یکی از چهره‌های شناخته‌شده در جامعه غواصی تبدیل کرد.

ایتون در سال 2000، طرح جامعی برای حفاظت از اقیانوس‌ها ارائه کرد. او همچنین در برگزاری کنگره‌های جهانی فعالیت‌های زیر آب و شرکت در نمایشگاه‌های غواصی نقش فعالی داشت. یکی از مهم‌ترین دستاوردهای ایتون، تأسیس انجمن حفاظت دریایی بریتانیا بود که با هدف حفاظت از محیط زیست دریایی در سراسر جهان فعالیت می‌کند. پرنس چارلز ریاست این انجمن را بر عهده دارد و ایتون نیز به عنوان معاون او فعالیت می‌کرد. او در هفت سال اول تأسیس این انجمن، ریاست آن را بر عهده داشت.

برنارد ایتون، با وجود آغاز فعالیت حرفه‌ای خود در حوزه روزنامه‌نگاری، به یکی از چهره‌های تأثیرگذار در دنیای غواصی تبدیل شد و با تلاش‌های بی‌وقفه خود، به حفاظت از محیط زیست دریایی کمک شایانی کرد. او در سن 86 سالگی درگذشت.

BEN CROPP 

بن کراپ : پیشگام در ارتقای آگاهی عمومی در خصوص دنیای زیر آب

بن کراپ، فیلمسازی استرالیایی است که با ساخت مستندهای حماسی و جذاب درباره حیات وحش دریایی، شهرتی جهانی کسب کرده است. اولین موفقیت بزرگ او با فیلم «شکار کوسه» رقم خورد که در سطح جهانی با استقبال فراوانی روبرو شد. در سال 1964، کراپ موفق شد جایزه معتبر عکاسی زیر آب جهان را از آن خود کند و به جمع نام‌آوران این حوزه همچون هانس هاس و ژاک ایو کوستو بپیوندد. او به عنوان اولین تولیدکننده استرالیایی، توانست فیلم‌های خود را به شبکه‌های بزرگ تلویزیونی ایالات متحده مانند NBC و ABC بفروشد.

یکی از مشهورترین آثار کراپ، مجموعه دوازده قسمتی «جنگل مرجانی» با حضور لئونارد نیموی، بازیگر مشهور سریال «پیشتازان فضا» است. او همچنین مجموعه ده قسمتی «ناهمواری‌های ساحل» را تولید کرد که با استقبال گسترده مخاطبان روبرو شد.

کراپ در مجموع بیش از صد مستند ماجراجویی درباره حیات وحش ساخته است که در سراسر جهان به نمایش درآمده‌اند. فیلم‌های او ترکیبی جذاب از تصاویر خیره‌کننده از دنیای زیر آب و روایت‌های هیجان‌انگیز از ماجراهای دریایی است. از جمله تولیدات اخیر او می‌توان به فیلم‌هایی درباره فیل‌های دریایی، چتر دریایی جعبه‌ای و مارهای دریایی اشاره کرد.

دو پسر بن کراپ نیز به همراه پدرشان در ساخت این فیلم‌ها مشارکت داشته‌اند و به فیلمبردارانی ماهر تبدیل شده‌اند.

بن کراپ در شهر بندر داگلاس استرالیا زندگی می‌کند که به دلیل وجود موزه کشتی‌های شکسته، از جمله کشتی معروف پاندورا، شهرتی جهانی دارد. در سال 1999، به پاس تلاش‌هایش در زمینه حفاظت از محیط زیست دریایی و ارتقای آگاهی عمومی در این زمینه، جایزه‌ای ویژه به او اعطا شد.

بن کراپ با فیلم‌های مستند خود، نسل‌های متعددی را با زیبایی‌ها و شگفتی‌های دنیای زیر آب آشنا کرده و به حفاظت از محیط زیست دریایی کمک شایانی کرده است.

ALBERT TILLMAN 

 آلبرت تیلمان : تاسیس سازمان آموزش غواصی NAUI

تیلمان، پیشگام و چهره ماندگار دنیای غواصی، در سال 1928 در لس آنجلس متولد شد. علاقه شدید او به دنیای زیر آب از کودکی آغاز شد و تا پایان عمر همراهش بود. اولین تجربه غواصی خود را در ده سالگی و در سواحل ردوندو بیچ کالیفرنیا به دست آورد. پس از خدمت در گارد ساحلی ایالات متحده، تیلمان در دانشگاه دولتی کالیفرنیا به تحصیل پرداخت و مدرک لیسانس خود را در رشته مدیریت دولتی دریافت کرد. او سپس به تحصیل در رشته مدیریت تفریحی پرداخت و این دانش را در توسعه برنامه‌های غواصی به کار بست.

در سال 1953، تیلمان به همراه باو مورگان، اولین برنامه‌های غواصی عمومی و اسکوبا را در لس آنجلس راه‌اندازی کردند. در سال 1956، تیلمان به عنوان استاد دانشگاه ایالتی کالیفرنیا در لس آنجلس مشغول به کار شد و اولین دوره تحصیلی در زمینه مطالعات تفریحی را ایجاد کرد.

تیلمان و همکارانش در سال 1954، اولین برنامه صدور گواهینامه غواصی سازمان‌یافته را طراحی کردند و در سال 1960، انجمن بین‌المللی مدرسان زیر آب (NAUI) را تاسیس کردند که به اولین سازمان بین‌المللی صدور گواهینامه غواصی اسکوبا تبدیل شد.او همچنین مجتمع غواصی بزرگی را در فری‌پورت جزیره گرند باهاما تأسیس کرد که به محلی برای آموزش، پژوهش و تفریح علاقه‌مندان به غواصی تبدیل شد. این مجتمع میزبان افراد مشهور، سیاستمداران و خانواده‌های سلطنتی بود.

تیلمان در سراسر جهان برای توسعه آموزش غواصی و ارتقای ایمنی در این ورزش تلاش کرد. او با زالی پری، نویسنده کتاب‌های تاریخ غواصی، همکاری کرد و کتاب‌های ارزشمندی در این زمینه منتشر کردند. خاطرات شخصی تیلمان نیز در کتابی با عنوان "من فکر می‌کردم که آتلانتیس را می‌بینم" منتشر شده است.

تیلمان به عنوان یک نویسنده و ویرایشگر برای مجلات تخصصی غواصی فعالیت می‌کرد و مقالات متعددی در این زمینه به نگارش درآورد. او همچنین به عنوان مشاور فنی در تلویزیون فعالیت داشت و در تولید فیلم‌های مستند درباره دنیای زیر آب مشارکت داشت.

تیلمان دوره‌های مربیگری غواصی را برای سازمان‌های آموزشی مختلف برگزار کرده است و به عنوان مدیر منطقه‌ای برنامه زیر آب YMCA فعالیت کرده است. او همچنین سازمان UNEXSO را در باهاما تاسیس کرد.

تیلمان در سال 2000، به همراه ژاک کستو، وارد تالار مشاهیر بین‌المللی غواصی شد. او در طول دهه‌های 1990 و 2000 جوایز و افتخارات متعددی را به دلیل خدمات ارزنده‌اش به جامعه غواصی دریافت کرد.

تیلمان در طول عمر خود، ده‌ها هزار غواص را آموزش داد و شخصاً بیش از ده هزار غواصی انجام داد. او در سال 2004 بر اثر خونریزی مغزی درگذشت.

AL GIDDINGS

 آل گیدینگز : پیشگام دنیای فیلمسازی زیر آب

آل گیدینگز، نوآور و پیشگام دنیای فیلمسازی زیر آب، به مدت چهار دهه نامی آشنا در صنعت سرگرمی بود. او نه تنها به عنوان کارگردان و تهیه‌کننده، بلکه به عنوان یک فیلمبردار زیر آب خلاق و بااستعداد نیز شناخته می‌شد.

گیدینگز همواره از تکنولوژی‌های نوین و تجهیزات پیشرفته‌ای در فیلم‌های خود استفاده می‌کرد. او با بهره‌گیری از دوربین‌های جدید، سیستم‌های روشنایی پیشرفته و تکنیک‌های فیلمبرداری نوآورانه، استانداردهای جدیدی را در صنعت فیلمسازی زیر آب تعریف کرد. او غواصی فنی و استفاده از دستگاه‌های مدار بسته را به طور گسترده‌ای در کارهای خود به کار می‌برد و با ترکیب این دو، تکنولوژی جدیدی را ابداع کرد که به نام «تکنولوژی گیدینگز» شناخته می‌شود.

گیدینگز به خاطر کارگردانی و فیلمبرداری زیر آب در بسیاری از فیلم‌های مشهور، از جمله فیلم‌های کلاسیک جیمز باند، شهرت یافت. همچنین، او به عنوان مدیر تولید و عکاس زیر آب در فیلم برنده اسکار «تایتانیک» به کارگردانی جیمز کامرون همکاری کرد.

آثار و فیلم‌های گیدینگز توجه جهانی را به خود جلب کرد و او را به یکی از چهره‌های شاخص در دنیای فیلمسازی زیر آب تبدیل کرد. او علاوه بر فعالیت در سینما، در تلویزیون نیز برنامه‌های مستند جذابی تولید کرد. از جمله آثار برجسته او می‌توان به فیلم‌های «عمیق»، «گالاپاگوس»، «فراتر از داروین»، «نهنگ آبی»، «بزرگ‌ترین موجودات روی زمین»، «تواریخ کوسه‌ها»، «اسرار دریا»، «نفوذ به زیردریایی ژاپنی I-169»، «آب‌های قطب شمال»، «دریای دور» و «آتشفشان‌های دریایی» اشاره کرد که جوایز بین‌المللی متعددی را دریافت کردند.

گیدینگز به عنوان «هالیوود زیر آب» شناخته می‌شد و با آثار بی‌نظیر خود، مرزهای فیلمسازی زیر آب را گسترش داد. او در سال 2000 درگذشت اما میراث او همچنان در دنیای فیلمسازی و حفاظت از محیط زیست دریایی زنده است.