تاریخچه غواصی از شروع تا پیشرفت ها

تاریخچه غواصی به دوران بسیار دور بازمی‌گردد؛ زمانی که انسان برای نخستین بار پا به دنیای ناشناخته زیر آب گذاشت. این آشنایی، ریشه در نیازهای نظامی، خدمات زیرآبی، فعالیت‌های تجاری و کنجکاوی بشر برای کشف اسرار اعماق دریا داشت. هرچند کسی نمی‌داند نخستین غواص کی بود، اما شواهد نشان می‌دهد که غواصی به‌عنوان حرفه‌ای مشخص، بیش از پنج هزار سال پیش رواج داشته است.

در ابتدا، غواصی بیشتر برای صید غذا، اسفنج و مروارید انجام می‌شد؛ آن هم در آب‌های کم‌عمق. هردوت، مورخ یونانی، از غواصی به نام «سیلیس» یاد می‌کند که پنج قرن پیش از میلاد برای خشایارشاه، گنج‌های غرق‌شده را از دریا بیرون می‌کشید.

غواصی در عملیات‌های نظامی نیز نقش داشت؛ از بریدن لنگر کشتی‌های دشمن و سوراخ کردن کف کشتی‌ها گرفته تا تخریب تجهیزات دفاعی. حتی گفته می‌شود اسکندر مقدونی در محاصره بندر تایر (۳۲۲ پیش از میلاد) خود برای نظارت بر عملیات به زیر آب رفته است.

در حدود یک قرن پیش از میلاد، خدمات زیرآبی در سواحل مدیترانه شرقی سازمان‌دهی شد و برای غواصان دستمزدی تعیین می‌کردند که بر اساس عمق کار، سهمی از یافته‌ها دریافت می‌کردند؛ مثلا در عمق ۸ متری، نیمی از وسیله پیدا شده سهم غواص بود.

غواصان از کودکی تمرین می‌کردند تا قدرت بدنی و گنجایش شش‌هایشان افزایش یابد. پیش از غوص، شش‌های خود را پر از هوا کرده و برای فرو رفتن آسان‌تر، سنگ یا وزنه‌ای به خود می‌بستند. طنابی نیز به کمرشان متصل بود تا حامیان بتوانند آن‌ها را همراه با محموله به سطح بکشند. مدت زمان غوص معمولا بین ۱ تا ۲ دقیقه بود و در عمق ۲ تا ۳ متری انجام می‌شد. هرچند غواصان حرفه‌ای می‌توانستند عمیق‌تر بروند و زمان بیشتری زیر آب بمانند، اما تکرار این کارها فشار زیادی به بدن وارد می‌کرد. با این حال، در تاریخ غواصی، غوص‌های طولانی‌تری نیز ثبت شده است.

پیشرفت‌های اولیه غواصی  

یکی از نخستین و مهم‌ترین پیشرفت‌ها در تاریخچه غواصی، تلاش برای ذخیره یا تأمین هوا برای ماندن طولانی‌تر در زیر آب بود. در ابتدا، از نی‌ها و لوله‌های توخالی استفاده می‌کردند تا سر آن‌ها بالای سطح آب بماند و فرد بتواند نفس بکشد. این روش امکان کار مؤثر در زیر آب را نمی‌داد، اما زمان حضور غواص را کمی افزایش می‌داد.

در غواصی نظامی باستان، این لوله‌ها بیشتر برای عملیات‌های پنهانی کاربرد داشت؛ یعنی سربازان می‌توانستند زیر آب مخفی شوند و دشمن را غافلگیر کنند. اما برخلاف تصور اولیه، هرچه لوله بلندتر باشد، تنفس در عمق دشوارتر می‌شود. فشار آب در عمق به‌قدری به قفسه سینه وارد می‌شود که تنفس طبیعی را غیرممکن می‌سازد و همین مسئله، مانعی بزرگ در توسعه ابزارهای ابتدایی غواصی بود.

در برخی تمدن‌های باستانی، طرح‌هایی خلاقانه برای حل این مشکل ارائه شد؛ مانند سرپوش‌های چرمی با لوله‌های انعطاف‌پذیر که روی سطح آب به کمک اجسام شناور نگه داشته می‌شدند. یکی دیگر از ابتکارات جالب، زنگ غواصی یا محفظه هوای فشرده بود. در این روش، هوا درون یک زنگ یا لیوان واژگون به دام می‌افتاد و غواص می‌توانست از آن برای تنفس استفاده کند.

به‌طور کلی، بسیاری از این ابزارها در عمل کارآمد نبودند و گاه نتیجه‌ای جز غرق‌شدن غواص نداشتند. مثلا در عمق ۳۰ متری، فشار آب به‌قدری زیاد است که تنفس از طریق لوله غیرممکن می‌شود. همین چالش باعث شد اندیشمندان طرح‌های متعددی ارائه دهند؛ از جمله حمل کیسه‌های هوای تنفسی، که هرچند در آن زمان اجرایی نشد، اما بعدها الهام‌بخش ساخت سیلندرهای هوای فشرده شد.

در یک کتیبهٔ آشوری از قرن نهم پیش از میلاد نیز تصویر غواصی دیده می‌شود که از پوست بادکرده حیوانات به‌عنوان مخزن هوا استفاده می‌کند. با این حال، به‌نظر می‌رسد کاربرد اصلی این وسایل، کمک به شناوری روی سطح آب بوده است، زیرا استفاده از آن‌ها برای تنفس در زیر آب از نظر علمی امکان‌پذیر نبوده است.

پیشرفت‌های غواصی در قرون وسطی

اواخر قرون وسطی نقطه عطفی در تاریخچه غواصی به‌شمار می‌رود. در سال ۱۲۴۰ میلادی، «راجر بیکن» برای نخستین‌بار از ابزارهایی سخن گفت که به انسان امکان می‌داد بدون خطر در بستر دریاها و رودخانه‌ها قدم بزند؛ اشاره‌ای که می‌توان آن را آغاز شکل‌گیری ایده‌های علمی در غواصی دانست.

در قرون ۱۶ و ۱۷ میلادی نیز برخی نویسندگان، طرح‌ها و دستگاه‌هایی را معرفی کردند که از پیشرفت‌های نسبی در غواصی حکایت داشت. با این حال، مشخص نیست این ایده‌ها تأثیر مستقیم بر توسعه تجهیزات غواصی داشته باشند. در واقع، نسبت‌دادن اختراع تجهیزات پیشرفته به آنان، مانند نسبت‌دادن زیردریایی هسته‌ای به ژول ورن است؛ نویسنده‌ای که تخیل بی‌نظیری داشت اما فناوری زمانش چنین اجازه‌ای به او نمی‌داد.

بین سال‌های ۱۵۰۰ تا ۱۸۰۰ میلادی، تنها زنگ غواصی به‌عنوان وسیله‌ای نسبتاً کامل مورد استفاده قرار گرفت. زنگ غواصی محفظه‌ای فلزی و سنگین بود که وارونه به آب فرستاده می‌شد و به‌دلیل فشار آب، هوا را درون خود حفظ می‌کرد و امکان ماندن چند ساعته غواص را زیر آب فراهم می‌نمود. این زنگ‌ها به کمک کابل یا زنجیر به کشتی متصل بودند و تنها همزمان با حرکت کشتی جابه‌جا می‌شدند، بنابراین غواص در زیر آب قدرت مانور مستقلی نداشت. در عمل، غواصان بیشتر زمان خود را درون زنگ سپری می‌کردند و تنها برای دقایقی کوتاه، با حبس نفس، از آن خارج می‌شدند. نخستین استفاده مستند از زنگ غواصی در سال ۱۵۳۱ میلادی ثبت شده است و پس از آن، این ابزار برای مدت‌ها به‌صورت ابتدایی در عملیات‌های غواصی به‌کار گرفته شد.

پيشرفت های بعدی در غواصی

با گذشت زمان، محدودیت هوای زنگ‌های غواصی بشر را به فکر تأمین مداوم هوا در زیر آب انداخت. در سال ۱۶۵۰ میلادی، نخستین تلمبه‌های ساده ساخته شدند که با عملکردی شبیه دمنده، هوا را از سطح به درون زنگ غواصی منتقل می‌کردند.

اما حضور طولانی‌تر در عمق، مشکلات پزشکی جدیدی به‌همراه داشت. در سال ۱۶۶۷ میلادی، رابرت بویل کشف کرد که حباب‌های نیتروژن در خون عامل بیماری‌هایی هستند که غواصان تجربه می‌کردند. این کشف، نخستین گام علمی در شناخت بیماری فشار یا دی‌کامپرشن بود و جایگاه مهمی در تاریخچه پزشکی غواصی دارد.

در سال ۱۷۷۶ میلادی، نخستین زیردریایی دست‌ساز بشر ساخته شد. این زیردریایی چوبی فاقد نیروی محرکه مستقل بود و بیشتر به‌عنوان محفظه‌ای بسته برای حملات پنهانی زیر آب استفاده می‌شد.

ورود به قرن نوزدهم و انقلاب صنعتی، مسیر جدیدی برای پیشرفت تجهیزات غواصی گشود. در سال ۱۸۲۶ میلادی، چارلز آنتونی و جان دین نخستین کلاه‌خود غواصی را ساختند که غواص می‌توانست با شلنگ و تلمبه، هوای تنفسی را از سطح دریافت کند.

در سال ۱۸۳۷ میلادی، آگوستوس سبیل با ترکیب کلاه‌خود و نخستین لباس ضدآب غواصی، تحولی بزرگ ایجاد کرد. این لباس که به «واترتایت» معروف شد، اولین لباس ایزوله و ضدآب بود و امنیت و تحرک غواصان را افزایش می‌داد.

همچنین در سال ۱۸۳۳، نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا نخستین مرکز آموزش غواصی را راه‌اندازی کرد؛ گامی مهم در آموزش حرفه‌ای غواصان و توسعه دانش غواصی.

در ادامه، نخستین مخزن هوای زیرآبی نیز طراحی شد. این نوآوری توسط بنوت ریکویرل و آگوستو دینرو انجام شد و شامل تانک فولادی ساده‌ای بود که هوای فشرده از سطح به درون آن تزریق می‌شد و امکان ماندن طولانی‌تر غواص در زیر آب را فراهم می‌کرد.

مخازن هوای اولیه مجهز به دهانی ساده‌ای بودند که به غواص آزادی عمل بیشتری می‌داد. غواص می‌توانست پس از پر کردن تانک، شلنگ هوا را جدا کرده و دقایقی در زیر آب بماند. اگر هوای مخزن تمام می‌شد، مجدداً شلنگ را وصل می‌کرد تا تانک پر شود و عملیات ادامه یابد.

این ماجراجویی‌ها بذر پژوهش‌های بسیاری را کاشت. در سال ۱۸۷۷ میلادی، برای اولین بار تلاش شد از اکسیژن خالص به‌عنوان هوای تنفسی استفاده شود. اما خیلی زود مشخص شد که تنفس اکسیژن خالص در اعماق خطرناک است و این روش کنار گذاشته شد. از آن زمان تاکنون، اکسیژن خالص هرگز به‌عنوان گاز تنفسی غواصی استفاده نشده است.

در همان دوران، رؤیای ثبت تصاویر زیر آب نیز محقق شد. در سال ۱۸۹۳ میلادی، لرئیس بوتن نخستین دوربین عکاسی زیرآبی را ساخت و اولین تصاویر واقعی از دنیای زیر آب را به بشر هدیه داد.

با پیشرفت تجهیزات، مطالعات بیماری‌های غواصی نیز توسعه یافت. در سال ۱۹۰۸ میلادی، پژوهش‌ها به روش‌های درمانی مؤثر برای بیماری فشار (دی‌کامپرشن) دست یافتند و راه غواصی ایمن‌تر را هموار کردند.

در همین دوره، شرکت دراگر آلمان تحولی چشمگیر در زمینه سیستم‌های تنفسی ایجاد کرد. این شرکت نخستین سیستم‌های مدار بسته را برای کاربردهای نظامی طراحی کرد. این سیستم‌ها می‌توانستند بازدم انسان را تصفیه و دوباره به عنوان هوای تنفسی بازگردانند. هرچند استفاده از آن‌ها در زیر آب همچنان با تردیدهایی همراه بود و کاملاً ایمن محسوب نمی‌شد.

تحولات بزرگ در تاریخچه غواصی

با افزایش تجربه غواصان، مشخص شد انسان تنها می‌تواند مدت محدودی در فشارهای بالا دوام بیاورد و بدون آسیب به سطح بازگردد. این مطالعات به اختراع جداول غواصی منجر شد که نخستین‌بار توسط جان اسکات هالدین، آرتور بایکوت و گیبون دامانت طراحی و در سال ۱۹۱۲ توسط نیروی دریایی آمریکا آزمایش شد.

کلاه‌خودهای غواصی نیز تکامل یافتند تا اینکه مدل معروف مارک وی در سال ۱۹۱۷ معرفی شد و به بخش ثابت غواصی نظامی و صنعتی، به‌ویژه در جنگ جهانی دوم، بدل شد.

در سال ۱۹۲۳، لانگلی و همکارانش اولین عکس‌های رنگی زیر آب را ثبت کردند. هم‌زمان، نیروی دریایی آمریکا برای نخستین‌بار از گازهای مخلوط استفاده کرد و با جایگزینی بخشی از نیتروژن با هلیوم، اثرات منفی نیتروژن را کاهش داد.

در سال ۱۹۲۵، یس لی پری اولین نمونه موفق تجهیزات تنفسی مستقل زیر آب (اسکوبا) را طراحی و آزمایش کرد. این نوآوری مسیر تازه‌ای در توسعه تجهیزات غواصی گشود.

در سال ۱۹۳۰، ویلیام بیبی با محفظه فولادی باتیسفر به عمق ۴۳۵ متری رفت و رکورد زد. همان سال، ماسک‌ها و اسنورکل‌ها به بازار آمدند و غواصی برای عموم در دسترس‌تر شد. در ۱۹۳۳ نیز لوئیس کارلو اولین نمونه فین‌های غواصی را معرفی کرد.

در ادامه، بیبی و اوتیس بارتون در سال ۱۹۳۲ رکورد جدیدی با باتیسفر ثبت کردند و به عمق ۹۲۲ متری رسیدند. در ۱۹۳۵، لوئیس کارلو فین‌های خود را بازطراحی کرد و به شکل امروزی درآورد؛ تحولی که اسنورکلینگ را برای عموم آسان‌تر ساخت.

در جنگ جهانی دوم، ایتالیا اولین کشوری بود که به‌طور گسترده از سیستم‌های مدار بسته تنفسی در عملیات‌های پنهانی استفاده کرد و در سال ۱۹۴۱، بُعدی تازه به غواصی نظامی بخشید.

نقطه عطف بزرگ در سال‌های پایانی جنگ جهانی دوم رقم خورد؛ زمانی که ژاک ایو کوستو و امیلی کنگان در سال ۱۹۴۲ نخستین رگلاتور تنفسی کارآمد را ساختند. این اختراع، پایه‌گذار آکوالانگ شد؛ سیستمی که به‌عنوان نخستین رگلاتور استاندارد اسکوبا شناخته می‌شود و غواصی مدرن را متحول ساخت. با این دستاورد، نام کوستو و کنگان برای همیشه در تاریخچه غواصی ثبت شد.

تحولات مدرن در تاریخچه غواصی

در ۱۹۴۷، برای نخستین‌بار انسان با آکوالانگ بدون محفظه فولادی، به عمق ۹۲ متری دریای مدیترانه رسید. یک سال بعد، اوتیس بارتون با باتیسفر در کالیفرنیا به عمق ۱۳۷۲ متری رفت که اوج اکتشافات زیرسطحی بشر تا آن زمان بود. همان سال، آکوالانگ به‌صورت تجاری وارد بازار آمریکا شد و به‌سرعت محبوبیت یافت.

در ۱۹۵۰، آگوستو پیکارد و پسرش ژاک باتیسکیپ را طراحی کردند تا رکورد باتیسفر را بشکنند. در ۱۹۵۱، نخستین شیرهای هوای مدل J با قابلیت ذخیره هوای اضطراری معرفی شدند و هانس هس کتاب ماجراجویی‌های غواصی را منتشر کرد. اندکی بعد، ژاک کوستو و فردریک داماس کتاب دنیای سکوت را منتشر کردند که فیلم مستندی نیز بر اساس آن ساخته شد.

در ۱۹۵۲، نخستین کتاب آموزشی غواصی توسط انتشارات ملی دریایی منتشر شد. یک سال بعد، ای. کراس نوشتاری درباره ایمنی در غواصی منتشر کرد و ریل پری بانوی غواص آمریکایی، با ثبت رکورد عمق ۸۱ متری الهام‌بخش بسیاری از زنان شد.

با افزایش علاقه‌مندان، نیاز به مربیان نیز بیشتر شد. در ۱۹۵۵، نخستین دوره آموزش مربی غواصی توسط آلبرت تیلمن و بو مورگان برگزار شد. در ۱۹۵۶، نخستین وت‌سوت‌ها توسط دانشگاه کالیفرنیا ساخته شدند و پرچم استاندارد غواصی (Diver Down) توسط تد نیکسون معرفی شد.

در ۱۹۵۸، شرکت شروود اسکوبا اولین پیستون رگلاتور را به بازار عرضه کرد. سال بعد، جوانان آمریکایی با تأسیس YMCA نخستین باشگاه غواصی در آمریکا را بنیان‌گذاری کردند.

در ۱۹۶۰، ژاک پیکارد و دان والش با باتیسکیپ به عمق شگفت‌انگیز ۱۰٬۹۲۱ متری گودال ماریانا در اقیانوس آرام رسیدند؛ رکوردی تاریخی در غواصی.

در ۱۹۶۱، با تأسیس NAUI (اتحادیه ملی مربیان غواصی زیر آب) توسط آل تیلمن و نل هس، نخستین مؤسسه جامع آموزش غواصی در آمریکا شکل گرفت. در ۱۹۶۳، در پروژه مردی در دریا، اد لینک توانست به‌مدت ۲۴ ساعت در عمق ۶۱ متری بماند و رکورد جدیدی ثبت کند.

سرانجام در ۱۹۶۶، با تأسیس PADI (انجمن مربیان حرفه‌ای غواصی)، عصر جدیدی در تاریخ غواصی آغاز شد و این ورزش به شکل جهانی و حرفه‌ای امروزی نزدیک شد. برای آشنایی با تاریخچه کامل سازمان پدی (PADI) اینجا کلیک کنید

قدمت غواصی در ایران

می‌گویند که ژرف‌روی و غواصی، که در جنوب ایران آن را «صیف» و «صیافی» می‌نامند، به قرن‌ها پیش از میلاد بازمی‌گردد. در دوران خشایارشا، ایرانیان از غواصان برای بیرون کشیدن صندوقچه‌های طلا و جواهرات کشتی‌های غرق‌شده استفاده می‌کرده‌اند. آثار به‌دست‌آمده از حفاری‌های باستان‌شناسی نیز نشان می‌دهد که قرن‌ها پیش از میلاد، ساحل‌نشینان دریای پارس از این فن برای استخراج مروارید بهره می‌برده‌اند.

دکتر تاکر ابوات در کتاب Kingdom of Seashell (پادشاهی صدف) بدین موضوع اشاره کرده و ایرانیان را در زمره‌ی پیشگامان بنیان‌گذاری صید و پرورش مروارید دانسته است.

در سندی دیگر، آپولونیوس، فیلسوف یونانی ساکن رودس، چنین اشاره می‌کند که غواصان دریای پارس، ظرف کوچکی حاوی گیاهی خوش‌بو و تحریک‌کننده در دست داشته‌اند و با نزدیک شدن به صدف، آن را وادار به گشودن دهانه‌اش می‌کردند. سپس شاخه‌ای میان‌تهی را در میان صدف فرو برده، مایع درون آن را بیرون می‌کشیدند و آن را در ظروف آهنی نگهداری می‌کردند. اگرچه آنان هرگز موفق به پرورش مروارید از این طریق نشدند، اما روشی را بنیان نهادند که بعدها الهام‌بخش بسیاری از شیوه‌های مشابه شد.

اما در خصوص ابزار غواصی آن دوران، شواهد نشان می‌دهد که غواصان تنها با تکیه بر هوای محبوس‌شده در شش‌های خود به عمق آب فرومی‌رفتند و سپس بازمی‌گشتند. این روش سنتی هنوز هم در برخی از جزایر خلیج فارس پابرجاست و مورد استفاده قرار می‌گیرد.

شروع غواصی در ایران

پیش از دهه ۱۳۵۰، غواصی در ایران بیشتر جنبه نظامی یا پژوهشی داشت و عملاً به نیروی دریایی محدود می‌شد. در آن دوران، چیزی به نام غواصی ورزشی یا تفریحی هنوز در کشور رواج نیافته بود. این فعالیت بیشتر به عنوان ابزاری برای عملیات نظامی، بررسی‌های علمی زیرآبی و مأموریت‌های تخصصی به کار می‌رفت.

در سال ۱۳۳۰، برای نخستین‌بار، پنج نفر از پرسنل نیروی دریایی جهت فراگیری غواصی به کشور انگلستان اعزام شدند. این اقدام، سرآغازی بر روند آموزش رسمی غواصی در ایران بود. چند سال بعد، در سال ۱۳۳۵، نخستین آموزشگاه غواصی در نیروی دریایی ارتش تأسیس شد که نقش مهمی در تربیت غواصان نظامی ایفا کرد.

اما نقطه عطف ورود غواصی ورزشی به ایران به حوالی سال ۱۳۴۸ بازمی‌گردد؛ زمانی که آقای خسرو بحرینی با تأسیس شرکتی به نام آرتیمیس، تلاش کرد غواصی را از انحصار نهادهای نظامی خارج و به‌صورت عمومی و تفریحی معرفی کند. در این دوره، دو نفر مربی غواصی نیز از میان شاگردان ایشان تربیت شدند. با این حال، به دلیل ناشناخته بودن این ورزش در جامعه و فقدان زیرساخت‌های حمایتی، پروژه‌ی غواصی ورزشی در آن زمان موفقیت چندانی نیافت و مربیان آموزش‌دیده، به‌جای ادامه فعالیت در عرصه غواصی ورزشی، در شرکت نفت فلات قاره مشغول به کار شدند.تلاش‌های اولیه افرادی مانند خسرو بحرینی، هرچند در آن زمان با استقبال گسترده‌ای روبه‌رو نشد، اما زمینه‌ساز گسترش آتی غواصی ورزشی در کشور شد

شروع غواصی CMAS در ایران 

فدراسیون نجات غریق به دلیل نیاز به آشنایی با علوم و مهارت‌های غواصی در حوزه امداد و نجات، در سال ۱۳۷۲ اقدام به تشکیل کمیته غواصی کرد. در پی این اقدام، نام فدراسیون به فدراسیون نجات غریق و غواصی تغییر یافت. این فدراسیون با همکاری کنفدراسیون فعالیت‌های زیرآبی جهان (CMAS)، غواصی ورزشی را به‌صورت رسمی وارد حوزه تفریحی و ورزشی کشور کرد.

در سال ۱۳۷۳، اولین دوره مدرسی غواصی CMAS در جزیره کیش با حضور جردی سولر برگزار شد که در آن، شرکت‌کنندگان موفق به اخذ مدارک بین‌المللی مربیگری شدند. در این دوره آقایان حسن صارمی و ناصر رحیمی موفق به اخذ مدرک مدرسی دو ستاره شدند و آقایان رضا محمد ولی بارفروش، شمس لاریجانی، محسن عطاران، مصطفی مقدم اکبری، ناصر سعیدی و احمد قربانی نیز مدرک مدرسی یک ستاره دریافت کردند.

پس از پایان دوره، ناصر رحیمی به‌عنوان مسئول کمیته غواصی فدراسیون انتخاب شد. وی در اقدامی مهم، ۲۳ ست کامل تجهیزات غواصی را از انبار مجموعه ورزشی آزادی به استخر شهید کشوری منتقل کرد و در انباری به مسئولیت امیر رشیدی نگهداری شد. این تجهیزات برای آموزش دوره‌های غواصی تفریحی مورد استفاده قرار گرفتند.

شروع غواصی PADI در ایران 

شرکت کیتو (KITO - Kish International Tourism Organization) یکی از شرکت‌های فعال در حوزه گردشگری بود که تحت نظر شرکت توسعه سیاحتی کیش فعالیت می‌کرد. مدیران این شرکت، آقای امیر وزیری (تحصیل‌کرده بازرگانی در انگلستان) و آقای امیر رستم‌بیگی (تحصیل‌کرده توریسم و گردشگری در استرالیا) بودند. این دو با راه‌اندازی شرکت کیتو، چارتر کردن هتل شایان و دو پرواز شرکت آسمان، نقش مهمی در توسعه گردشگری جزیره کیش ایفا کردند.

در راستای توسعه گردشگری دریایی، شرکت کیتو اقدام به راه‌اندازی یک مدرسه غواصی کرد. طراحی و اجرای نقشه مدرسه غواصی کیش بر عهده پل ال گیت، کورس دایرکتور مقیم دبی و یکی از مربیان برتر منطقه بود. این مدرسه در سال ۱۳۷۶ با نام اختصاری KDS تأسیس شد.

پس از ساخت مدرسه، پل ال گیت، مربی دیگری به نام آنتوان پنتلیچ را برای گسترش فعالیت‌های غواصی به کیش معرفی کرد. آنتوان پنتلیچ، غواص دورگه یونانی-فرانسوی با سابقه فعالیت در مناطق مختلف جهان، با عقد قراردادی رسمی با شرکت کیتو، به تجهیز مدرسه غواصی پرداخت. وی مدرسه را به تجهیزات کامل غواصی شامل قایق مخصوص غواصی، کمپرسور هوا، وسایل و لوازم غواصی، و تجهیزات امدادی مجهز کرد و سپس دوره‌های آموزش غواصی و برنامه‌های غواصی تفریحی را برای گردشگران آغاز نمود.

آنتوان با همکاری ماهی‌گیران محلی و صیادان مروارید، به شناسایی مناطق مختلف دریایی جزیره پرداخت و با توجه به ویژگی‌های طبیعی و جغرافیایی هر منطقه، اقدام به نام‌گذاری سایت‌های غواصی جزیره کیش کرد؛ روندی که نقشی مهم در شکل‌گیری هویت سایت‌های غواصی کیش ایفا نمود.

آنتوان دوره‌های غواصی را تا سطح دایومستر در ایران برگزار می‌کرد. در سال ۱۳۷۸، گروهی از هنرجویانش برای تکمیل دوره‌های مربی‌گری به دبی اعزام شدند و دوره‌های مربیگری خود را زیر نظر پل ال گیت به پایان رساندند. از نخستین مربیان PADI  در ایران می‌توان به فراز دالایی، قاسم نرگسی، علیرضا ستوده‌نیا، و علی موسوی اشاره کرد. آنتوان پنتلیچ به مدت ۴ سال در جزیره کیش فعالیت داشت و تأثیر چشمگیری بر توسعه غواصی در کیش گذاشت.